
W Kotlinie Sądeckiej, na lewym brzegu Dunajca, w odległości 8,3 km od Nowego Sącza, rozłożyła się duża wieś Marcinkowice. Powstała ona w dolinie o względnej wysokości 269 m n.p.m. w miejscu, gdzie Dunajec tworzy silny skręt z kierunku północnego ku północnemu zachodowi i gdzie mała rzeczka Smolnik wpada do jego nurtu. Dolinę wsi opasują góry należące do Beskidu Wyspowego. Od południa rozciąga się na małych wzniesieniach las zwany Szczabem, z najwyższym punktem 489 m n.p.m. Od północy las Dąbrowa na wzniesieniu 614 m n.p.m. Na zachodzie wzniesienie 418 m n.p.m.1 przez mieszkańców zwane Łazami, połączone z Białowodzką Górą. Grzbiet góry 550 m n.p.m. nosi nazwę Zamczyska. Na Białowodzkiej Górze utworzono rezerwat leśny o powierzchni 67,69 ha. Ochronie podlegają tu skupiska leśne, skalne i folklorystyczne.
Z Marcinkowicami sąsiadują następujące miejscowości: Rdziostów- Drzykowa, Klęczany, Białawoda. Od północno-wschodniej strony Marcinkowice oddziela od innych miejscowości Dunajec. Wieś ma kilka przysiółków: Dąbrówki, Łazy Marcinkowskie, Kolonia, Dział, Sośnina, Zasmolnicze, Grodziska, Zamek, Leśnina, Grabowiec, Stawiska, Chrost, Skałka, Olszyny, Nakle2.
Marcinkowice swoją historią sięgają bardzo odległych czasów. ,
W III okresie brązu, ok. 1200 lat p.n.e., Kotlina Sądecka została skolonizowana przez prasłowiańską ludność kultury łużyckiej.
Ludność ta zajmowała się rolnictwem, hodowlą, garncarstwem i tkactwem Uprawiała jęczmień, pszenicę, owies, proso, bób, groch, soczewicę. Surowiec do produkcji narzędzi sprowadzano z doliny Wagu szlakiem komunikacyjno-handlowym wiodącym przez dolinę Dunajca. O kontaktach tych świadczą znaleziska archeologiczne w wielu miejscowościach, m.in. w Marcinkowicach.
Na przełomie epoki brązu i żelaza, ok. 650 lat p.n.e., pojawiła się jeszcze jedna fala ludności łużyckiej. Pozostawiła ona w Marcinkowicach duże stanowisko kultury oraz nową osadę na Białej Wodzie. Ślady kultury łużyckiej (z elementami zbliżonymi do celtyckich) w postaci ceramiki odkrył w Marcinkowicach na Grodzisku J. Żurawski w roku 19254.
XVII w.
Przez długi okres właścicielami wsi byli Marcinkowscy herbu Gryf, wywodzący się ze słynnego rodu sądeckiego Gryfitów-Świebodziców. Po okresie reformacji jedna linia rodu przeniosła się w okolice Siedlec, druga pozostała na miejscu do XVIII w. Na początku XVII w. właścicielem wsi był Przecław Marcinkowski. Do niego należały również: Krasne Potockie, część Chomranic Wyżnych, część Męciny Dolnej. W czasie potopu szwedzkiego wieś doznała szkód. Arianie z Dąbrowy pod wodzą Wespazjana Schlichtinga, przy pomocy Szwedów, ruszyli do Marcinkowic, wsi Jerzego Marcinkowskiego. Spalili najpierw dwór w Marcinkowicach Niżnych. Spłonęły kaplica, budynki i zboże. Następnie napadli na drugi dwór w Marcinkowicach Wyżnych, zniszczyli kaplicę, browar, stodoły, zagrabili konie, bydło, zaczęli palić na polu kopy. Przeciwko Szwedom walczył Jan Marcinkowski.
Za to na mocy reskryptu króla Jana Kazimierza, wydanego w Lublinie 25 sierpnia 1656 r., został nagrodzony częścią Męciny, skonfiskowaną ariańskim Krzeszom. Na początku XVIII w. Teresa Marcinkowska, wdowa, wychodzi za mąż za Antoniego Paszyca, a w 1864 r. właścicielami wsi zostają hrabiostwo Marasse z Jurkowa. 18 czerwca 1771 r. doszło w Marcinkowicach do potyczki konfederatów barskich z wojskami rosyjskimi. Na czele konfederatów stał pułkownik Kieniewicz i major Kutacki. Zabitych przez wojska rosyjskie zostało trzech konfederatów. Zanotowano to w księdze zmarłych w parafii Chomranice, gdzie ich pochowano.
W 1884 r. w Marcinkowicach powstaje stacja kolejowa, a w 1886 r. wybudowano pierwszą szkołę powszechną. Szkoła mieściła się w budynku koło drogi, wzniesionym na polu ofiarowanym przez Adama Marasse. W 1891 r. dwór i majątek w Marcinkowicach nabywa Albert Fauck. Pracował on tu jako poszukiwacz nafty i mieszkał aż do śmierci w 1919 r. Spoczywa na miejscowym cmentarzu. Jego synowie Moritz i Albert (junior) wydzierżawili majątek Żydowi Gelbie, a potem w 1921 r. sprzedali go polskiej rodzinie i przenieśli się do Wiednia. Kolejnym właścicielem majątku jest inżynier rolnik Stanisław Morawski.
1914 r.
Pierwsza wojna światowa zapisała się na trwałe w pamięci mieszkańców. Rozegrał się tu bój z Rosjanami 6 grudnia 1914r. Legionami Polskimi dowodził Józef Piłsudski i Władysław Prażmowski - Belina. Poległo około 70 legionistów, również kapitan Władysław Milko. Kapitana Milko i kilku legionistów pochowano na miejscowym cmentarzu. W 1921 r. Józef Piłsudski przyjmowany był we dworze. Raport złożył mu w stroju powstańca styczniowego Adam Morawski. Uczestnikami pierwszej wojny światowej byli mieszkańcy Marcinikowic: Stanisław Wideł, późniejszy major Wojska Polskiego oraz Klemens Turski i inni.
1925 r.
W roku 1925 powstało Koło Związku Młodzieży, założone przez Błażeja Potoczka z Rdziostowa. Do Koła zapisał się także Stanisław Morawski, który wraz z rodziną pomagał w rozwoju życia kulturalnego wsi. W 1934 r. mieszkańcy Marcinkowic i Klęczan przeżyli wielką powódź. Wylał Smolnik i Dunajec. Woda spowodowała wiele szkód. Niektóre rodziny ledwie uszły z życiem, a w Klęczanach kilka osób utonęło. W czasie drugiej wojny światowej wielu mieszkańców wsi dało dowód wspaniałego patriotyzmu. Walczyli w kampanii wrześniowej. Byli to: Ludwik Bobrowski, Stanisław Mężyk, Jan Wróbel, Wojciech Brdej, Józef Iwański, Ignacy Kafliński, Franciszek Smajdor, Jan Baran, Franciszek Kaczmarczyk, Piotr Kalisz, Tadeusz Jankoś, Stanisław Mróz, Jan Wójs, Karol Sowa, Emil Gawroński, Franciszek Mróz, Stanisław Opoka, Józef Żak, Stanisław Wideł, Stanisław Sarata.
Kazimiera Tabor
Parafia Rzymskokatolicka pw. Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny w Marcinkowicach
Czytaj więcej o Ochronie danych osobowych